W 1656 roku Petrus Thomas Campanus zbudował rewolucyjny wahadłowy zegar nocny, który pozwalał odczytać w nocy czas bez konieczności zapalania świecy lub lampy. Innowacja polegała na zastąpieniu konwencjonalnych wskazówek obrotowymi mini tarczami z naniesionymi wskazaniami godzin w postaci wyciętych cyfr. Wskazanie jednej z trzech tarcz prezentowane było w specjalnym łukowatym otworze tarczy zegara. Umieszczona wewnątrz drewnianej obudowy lampa naftowa oświetlała wycięte cyfry w obracających się dyskach. „Godzina” wędrowała półkolistym łukiem w otworze na tarczy, a jej pozycja wskazywała kwadransy lub pół godziny. Kiedy wycięta liczba oznaczająca aktualną godzinę zniknęła po prawej stronie łuku, następna ukazała się po lewej stronie, naśladując przejście słońca od horyzontu do horyzontu.
System planetarny obracających się mini tarcz z oznaczeniami godzin został ukryty pod tarczą.
Wskazanie czasu za pomocą „wędrujących godzin”, to stosunkowo prosty i elegancki system, tak stary jak centralne zamocowanie wskazówek na tarczy, które jest tak dobrze znane.
Brytyjski zegarmistrz Joseph Windmills był jednym z pierwszych zegarmistrzów, którzy dostosowali ten styl do zegarka kieszonkowego. Poniżej jeden z udokumentowanych zegarków kieszonkowych datowany na lata 1690-1700 (wg. informacji pochodzących z britishmuseum.org).
Innym znanym zegarmistrzem, który wykorzystał to rozwiązanie był Breguet.
Poniżej 1820 Chronos Breguet Wandering Hour Etablissement Mixte series:
Przykłady najbardziej znanych zegarków naręcznych ze wskazaniem wędrującej godziny:
Firma Audemars Piguet odkryła na nowo ten system we wczesnych latach dziewięćdziesiątych pod nazwą "Star Wheel", tworząc wiele wariantów wędrownych godzin w swoich zegarkach naręcznych.
Zespół Urwerk rozwinął swoją komplikację Wędrującej Godziny do postaci obrotowych kostek, wraz ze wskazaniem minut jako „retrograde” (powracających) dla modelu "Opus V" HW.
Zgłaszający: Tomasz Jakubas
Pozostałe rekordy: Kalendarium ewolucji mechanizmów
REKLAMA
INSTAGRAMIE
greenlogic.eu